The Song of the Winter Skies
Piosenka o Zimowym Niebie
Hundred men they were
As they set out to fight
For their country's banner in distant, foreign lands
He bid her farewell
A love still young and green
She thought she'd soon be in his arms again
He told her:"Await my safe return.
Trust in this last promise and stand firm
Once moonlight shines red onto the seas
We shall return in victory."
They marched off, blue banners in the sky
And teardrops were running from her eyes
Yet she thought: "If only I believe,
Time will bring him safely back to me."
When the red moon casts its light
His ghost travels through the night
Through the forests on wind's wings
Util he reaches the old hill
There she kneels before his grave
Where their love had once been born
And he caresses her face
Yet she feels not his embrace
Dark and red glows the winter sky
Two souls divided by the threads of time
Days turned into weeks
Moon for moon passed by
Yet no word from the battlefields arrived
Months turned into years
Peace now ruled the lands
Empty graves were dug under the sky
But never did she doubt his last oath
Each night she stepped out into the cold
She walked through the forest, climbed the hill
Where she had once sworn her love for him
And always, when summer bid goodbye
And moonlight blood-red fell from the sky
His ghost raised from dust-forgotten bones
Searching for what he had lost too soon
When the red moon casts its light
His ghost travels through the night
Through the forests on wind's wings
Util he reaches the old hill
There she kneels before his grave
Where their love had once been born
And he caresses her face
Yet she feels not his embrace
Dark and red glows the winter sky
Two souls divided by the threads of time
[Voice Bridge]
Decades had gone by; her hair ashen and thin
Realms had fallen, war and dead forgotten
When she walked the streets, they said that she was damned
A victim to a past long gone and rotten
Yet still she did not care for their words
When night came she prayed for his return
Each fall, when cold winds haunted the lands
She hoped to once again hold his hand
And as her last sunset drew close by
She lingered forgotten in the night
The moon's light shines bright upon her face
She's waiting as her life fades away
When the red moon casts its light
His ghost travels through the night
Through the forests on wind's wings
Until he reaches the old hill
There she kneels before his grave
Where their love had once been born
And as she closes her eyes
A ray of light breaks through the sky
And her skin turns into dust
As her soul breaks from its shell
And she joins him in the sky:
Two shapes now freed from grief and time
Then the winds take them away
Through the woods, it's trees asway
And she takes him by his hand
At last, in peace they find their end
Dark and red glows the winter sky
Two souls divided by the threads of time
Dark and red glowed the winter sky
Two souls united by the threads of time
Mężów wielu było,
stu ich wyruszyło,
na wojnę w obcym kraju tak daleko.
Żegnał swą kochaną,
ich miłość niedojrzałą,
marzyła o uścisku ramion jego.
On rzekł zaś: "Nie żyj w niepewności,
zaufaj przysiędze mej z miłości:
gdy księżyc nad morzem hen zagości,
wrócimy zwycięscy i radośni."
Ruszyli, a flagi łopotały,
i gorzko łzy z oczu jej spływały,
lecz ona ślepo wciąż wierzyła
i słowom jego nie wątpiła.
Gdy księżyc swe światło rzuca,
przez noc błądzi jego dusza,
z wiatrem przez las się przedziera
i na wzgórza aż dociera.
Tam przed grobem jest dziewczyna,
z łzami miłość ich wspomina,
on ją czule obejmuje,
ona pieszczot tych nie czuje.
Mrok i krew blask swój rzucają,
(a)miłość kochanków lata rozdzielają.
Dni się obracają,
księżyce przemijają,
wieści z pól bitewnych umykają.
Lata wciąż mijają,
pokoju czasy nastały,
puste groby rodziny wykopały.
Lecz zawsze wierzyła w powrót jego
i w nocy zmierzała do lasu mroźnego.
Przez puszczę, na sam szczyt aż wspinała,
gdzie miłość na wieki przysięgała.
I zawsze, gdy lato się żegnało
i światło krwią niebo malowało,
a dusza z kości wnet powstała,
miłości straconej wnet szukała.
Gdy księżyc swe światło rzuca,
przez noc błądzi jego dusza,
z wiatrem przez las się przedziera
i na wzgórza aż dociera.
Tam przed grobem jest dziewczyna,
z łzami miłość ich wspomina,
on ją czule obejmuje,
ona pieszczot tych nie czuje.
Mrok i krew blask swój rzucają,
(a) miłość kochanków lata rozdzielają.
Lata upływają, jej włosy z wiekiem blakną,
echa wojen nieuchronnie nikną.
Gdy kroczy pochylona, ktoś szepnie "potępiona",
przeszłości ofiara z niej niezawiniona.
Lecz ona wytrwała niewzruszona,
noc przyszła, o powrót się modliła.
Co roku, gdy zima świat otulała
przysiędze jego nie wątpiła.
Powoli, gdy mrok wokół zapada,
ospale przez całun nocy kroczy.
Księżyca blask rozpala jej oczy,
a teraz śmierć się do niej skrada.
Gdy księżyc swe światło rzuca,
przez noc błądzi jego dusza,
z wiatrem przez las się przedziera
i na wzgórza aż dociera.
Tam przed grobem jest dziewczyna,
z łzami miłość ich wspomina,
a gdy oczy swe domyka,
promyk przez niebo przemyka
i jej skórę w proch przemienia.
I doznaje uwolnienia,
i dołącza wnet do niego
-wolni od czasu podłego.
Wtem wiatr siłą ich zabiera,
tam gdzie drzew rzeka zamiera.
Rękę jego wnet ujmuje
i z nim spokój już znajduje.
Mrok i krew blask swój rzucają,
(a) miłość kochanków lata rozdzielają.
Mrok i krew blask swój rzucają,
(a) miłość kochanków lata złączają.
Wideo
Wszystkie polskie tłumaczenia na stronie są moją własnością. Wszystkie piosenki oraz logo są własnością SureAI. Nie zgadzam się na ich kopiowanie oraz umieszczanie na stronach internetowych bez mojej zgody.
Tłumaczenie w języku polskim powstało z myślą o możliwości zaśpiewania piosenek- zastosowane zostały przede wszystkim stopy metryczne charakterystyczne dla poezji w języku polskim (m.in. trochej, amfibrach), a nie języku angielskim (jamb, anapest). Osoby zainteresowane zaśpiewaniem piosenek proszę o kontakt: ellenai1@gazeta.pl (Kassandra). Możecie włączyć filmik na stronie i zobaczyć, jak tłumaczenie "wbija" się w angielskie słowa!
W razie pytań proszę o kontakt: ellenai1@gazeta.pl (Kassandra)
July 2017 All rights reserved ®
